In ons dagelijkse leven hebben we allemaal onze routines. De ochtendroutine, de avondroutine, de weg naar het werk, de weg naar school, etc. Tijdens deze routines gebruiken we verschillende objecten of maken we verschillende bewegingen die we zo gewoon zijn geworden, dat we niet meer stilstaan bij hoe we deze maken. Eén van deze geautomatiseerde handelingen is het wandelen. In het rijk der dieren is het leren wandelen erg belangrijk en een cruciaal moment in de ontwikkeling van het jong. Kunnen wandelen, betekent namelijk kunnen overleven. Ook bij de mens is het moment waarop het kind zijn eerste stappen zet een feestelijke gebeurtenis dat door menige lens wordt gecapteerd en vervolgens trots wordt gedeeld. Deze focus op het wandelen, is echter van korte duur en het bewustzijn van deze beweging lijkt ook te verdwijnen. Ik zie wandelen niet alleen als een beweging, maar als een gemoedstoestand. Ik zie het als een nieuwsgierige houding waarin je je openstelt voor de omgeving en diens monumenten. In mijn ogen kan dus iedereen wandelen. 

 

We wandelen echter niet langer. We fietsen, besturen of zweven mee in voertuigen en binnenkort kunnen we ons misschien wel van A naar B teleporteren. De wereld rondom ons is in een paar eeuwen enorm versneld. Die versnelling heeft naar mijn gevoel gezorgd voor een disconnectie tegenover de omgeving. 

​

De lockdown van 2020 heeft daar echter een kleine verandering in gebracht. De wereld stond even stil. De mens ging terug wandelen. De mens ging naar buiten om te kijken naar zijn omgeving, die er plots heel anders ging uitzien. Na een hele dag achter het scherm zocht men rust in het wandelen, buiten zijn en kijken. Zo werden buurten, straten, pleinen, parken en gebouwen herontdekt. De omgeving kreeg door de wandelaars terug bewonderaars. Voor het werk One of Several Walks wou ik stilstaan bij hoe ik wandel door een stad. Welke impact heeft het bewegen van mijn voeten, benen en heupen op mijn lichaam? Welke impact heeft de stad rondom mij op mijn lichaam? Net zoals in Stanley Brouwn's (1935 - 2017) werk, This way Brouwn, waarin de kunstenaar aan voorbijgangers de weg vraagt en hen vraagt die uitleg neer te tekenen, plaatste ik mezelf als middelpunt van een omgeving die ik opnieuw wou vormgeven. Hoe voelt een straat? Wat is het geluid van een straat? Uit welke elementen bestaat een straat? Hoe groot is een straat? Hoe breed is een straat? Welke kleuren heeft een straat? Hoe ruikt een straat? Deze vragen probeerde ik op te lossen volgens het principe van het begrip dérive dat werd geïntroduceerd door de Franse lettrist Guy Debord (1931 - 1994). Debord definieerde het begrip als het slenteren door de stad waarbij men zich actief openstelt voor de impact van de omgeving op de emotionele en fysieke toestand. Net zoals Stanley Brouwn wilden de Lettristen de wereld rondom hen opnieuw vorm geven. Zo wilden zij de taal radicaal veranderen, want de huidige taal was besmet door de propaganda van de tweede wereldoorlog. Daarom zochten zij naar nieuwe klanken en woorden. Ook binnen het medium van de film gingen zij radicale veranderingen toebrengen. Beelden werden op hun kop gedraaid of filmrolletjes werden met opzet beschadigd. 

 

Door de toepassing van het concept van het begrip dérive op de omgeving rondom mij ontstond er een kader dat me hielp om een deel van de stad Gent opnieuw vorm te geven in woorden, beelden, fysieke- en mentale kaarten. Aan de hand van dit kader maakte ik in het jaar 2020 - 2021 elke donderdag tussen 14h en 16h dezelfde wandeling door Gent. Tijdens deze wandelingen maakte ik telkens met een camera dezelfde beelden en beschreef ik telkens de omgeving, mijn gedachten, gevoelens en fysieke toestand van mijn lichaam in een klein rood notitieboekje. Ik ontwikkelde voor mezelf een nieuwe route, een nieuwe routine. Een routine waarin het wandelen en het kijken centraal stonden. 

​

De routine gaf leven aan een archief van beelden, tekeningen, geluiden en teksten die samengebracht werden in een performance in een kunstruimte (KASK, Gent). Deze verschillende aspecten kan u hieronder bekijken, beluisteren en lezen. Met het werk One of Several Walks trachtte ik deze kunstruimte te verbinden met de publieke ruimte waarin zij zich bevindt. Het was een eerste poging tot het harmoniseren van kunst en de stad.